Keulen Duitsland

Keulen, ja zeker, we naderen langzaam de Nederlandse grens. Nog een dag of 5 te gaan en zijn wij weer in Nederland. Maar vandaag dus op naar Keulen, een grote stad in Duitsland. Na het ontbijt in het hotel om ongeveer 10 uur op de fiets voor een 70km lange tocht. Even zoeken waar de veerboot lag, naar de overkant en gaan. De lucht was wat betrokken , wat fris maar voor de wind. Het werd al snel warmer en de jas kon uit. Verder liep de tocht voorspoedig en fietste we langs een grote ansichtkaart. prima fietspad en konden de Rein haast aanraken. Zagen veel grote schepen langs gaan onder de Nederlandse vlag.  Na de middag tegen drie uur naderde we Keulen. Daarom eerst maar een biertje gedaan om wat moed te verzamelen. We moesten Keulen aan de westzijde benaderen. Ja ja, klinkt makkelijker dan het lijkt. We zagen de Dom al in de verte en wisten dus, daar willen we absoluut niet naar toe. Een straat in gegaan en daar maar eens gevraagd aan een bewoner. Weet u waar de Sudetenweg is? Hij fronste zijn wenkbrauwen en antwoorden, daar heb ik nog nooit van gehoord. Hét is geen Hippolytushoef, dat wisten we inmiddels wel. Maar hij pakte zijn mobile en ging.naar Google map. Na lang zoeken vond hij het, maar nu nog het aan ons uitleggen in Duits. Hij zei me dat ik met mijn mobiel een foto moest maken van zijn scherm. Hij keek verbaasd naar mijn Apple iPhone. Kunt u zelf niet Googlen? Ik zei maar dat het niet werkte.(had gewoon het goedkoopste abonnement). Wat hij allemaal opnoemde schreef Marijke op, zo slim waren we inmiddels wel. Na hem heel erg te hebben bedankt gingen we weer verder. Het was zeker nog wel 10km door de stad. Maar de eerste straat vonden wij al gauw voor ons doen. Het werd als maar drukker en drukker. We zaten midden in de spits op onze fietsjes. Auto,s en trams rondom ons heen. We fietste voor onze veiligheid op het troitair de voetgangers ontwijkend. Wat een gekkenhuis hier. Toch maar weer eens vragen en daar liep een aardige jongenman met een kind  likkend aan een ijsje. We spraken hem aan en vroegen naar de Sudetenweg. De verbaasde blik voorspelde weer niet veel goeds. Maar we keken hem hoopvol aan. Hij pakte zijn mobile en begon te googlen. Dat ging niet zo makkelijk met het ijsje in zijn hand. Hij gaf het aan het kind en zei, houd het even vast. Het kind had nu twee ijsjes. Nadat hij ons geduldig alles uitlegde en met beelden van onze route het duidelijk maakte, had het kind zijn ijsje opgegeten. Haar gezicht zat onder de chocolade. Wij boden hem een nieuw ijsje aan, wat hij beleeft afsloeg. Na hem hartelijk te hebben bedankt ging de reis weer verder. De volgende die wij aanspraken ,een jonge knul, kon zelfs Nederlands. Mijn naam is Patrick, zei hij trots. Dus 4 woorden Nederlands dat was alles.  Het volgende slachtoffer was een vrouw die samen met 3 andere vrouwen zaten te buurten. Het werd een pittige discussie, de een wist het nog beter dan de andere. Wij hoorden het geduldig aan. Maar goed, uiteindelijk kwamen we weer een paar straten verderop.De laatste die we de weg vroegen was een jong meisje. Ze hoorde ons aan en antwoorde in het Vlaams. Wij vol verbazing, staarde haar aan en ze moest lachen. Ze had in België gestudeerd. Alleen dacht ze dat wij ook uit België kwamen. We vertelden haar dat ze dat nooit meer mocht denken. Lachend vervolgens ze haar weg. Eindelijk kwamen we bij het goede adres aan. Het was een erg leuk huis

, Zowel van binnen als van buiten. Ze was wat artistiek en haar man speelde in een band en kwam pas laat thuis. Ze hadden een hondje en een kat. De hond beste Camper en hadden ze stiekem mee gesmokkeld uit Kroatië met de camper. Vandaar de naam.

Nadat we ons hadden geïnstalleerd, snel naar de Supermarkt, douchen en naar bed.

De WiFi is nog steeds hopeloos en mijn accu is bijna leeg.

Groeten en liefs van Marijke en Kees