Düsseldorf Duitsland

Vanmorgen op tijd opgestaan voor de volgende trip naar Düsseldorf. Het zou geen lange trip worden, dachten wij. Eerst een bakkertje opgesnord voor ons ochtendontbijt. Daarna op de fiets vol goede moed, het weer was goed maar wél fris. Eerst weer de Rijn zien te bereiken , dat was steeds ons houvast. Daarna een goed rijwielpad zoeken langs de oever van de Rijn. Daar fietste een man die we konden vragen. In het Duits ging hij het ons uitleggen. Wij waren er stellig van overtuigd dat we de Rijn moesten oversteken. Toen ik hem vroeg waar wij de Rijn moesten oversteken, zei hij

Nein, nich oversteken. Voorzichtig vroeg ik het hem nogmaals, hij schreeuwde nogmaals nein. Immer geradeaus .Weet niet of ik het goed schrijf? Danke en we gingen op pad. Daar kwamen we een veerpont tegen, 5 euro en we gingen naar de overkant, die duitser kon  ons wat . Stom ,stom bleek uren later. Het was appeltje eitje en het duurde niet lang of Düsseldorf kwam in zicht. Het was inmiddels ongeveer twee uur. We wilden absoluut niet het centrum ingaan in deze grote stad. Echter voor wij er erg in hadden zaten wij in het centrum.Wat een nachtmerrie. Druk,druk en nog eens druk. Vrachtwagens, auto's, fietsen , trams en dan wij nog. Het werd zoeken naar een speld in de hooiberg. Vragen en nog eens vragen. Plots een pompstation, die weten het wel. Ik bestelde een braadworst zodat we een smoes hadden om wat te vragen. Hij was trouwens heerlijk. Het duurde niet lang of de vier medewerkers stonden in een kring om de plattegrond van Düsseldorf. Er werd flink met elkaar overlegd. Waar was de Aachener Strasse??????  Ze kwamen er uiteindelijk uit, dachten zij. Wij dachten ook dat we het snapte, dus niet. Dat we weer op weg gingen, ging het alweer snel mis. Ons hoofd zat vol en er kon niets meer bij. Vreselijk. Maar weer opnieuw vragen aan een voorbijganger met een mobiel. Hij Googlen en ja hoor, hij kon het ons uitleggen. Weer gingen we met goede moed op weg. We vonden uiteindelijk de Aachener Strasse. Maar nu nog de Elfgenweg weg 20 Düsseldorf. Niemand had daar ooit van gehoord. We werden nu toch echt wel wanhopig. Voor een kantoor stond een man bij zijn busje en Marijke er op af. Ik zag ze overleggen en met hem het gebouw ingaan. Het duurde en het duurde maar. Toen ze uiteindelijk weer naar buiten kwam sprak haar gezicht boekdelen. We zitten totaal verkeerd, moeten terug door het centrum en de Rijn weer oversteken. En inmiddels was de spits begonnen. De man van het busje keek ons meewarig aan en zei, dat is niet best. Inmiddels was het zes uur en konden we niet treuriger kijken. Toch maar weer op de fiets richting Centrum. Het was weer een regelrechte nachtmerrie. Het hele centrum zat vast en wij daar met onze fietsjes er middenin. Uiteindelijk de brug weer gevonden maar hoe verder?? De gastheer maar gebeld en gezegd waar wij stonden. Hij vertelde dat hij was niet thuis en zijn moeder zou ons opvangen.Ook kon hij nog eens slecht Engels alleen Duits. Het geluk in het begin van onze reis was dus echt op. Ik had alleen nog trek in een grote pot bier en kon niet meer denken. Nergens een terras te bekennen, maar plots zag ik schuin beneden ons een tennisclub bij een grote parkeerplaats. Wij er op af, we waren toch al laat. Bij de kantine naar binnen en godzijdank, daar kon ik een halve liter bier krijgen. De wereld leek alweer een stuk beter. Marijke kon eindelijk naar het toilet wat hoog nodig was. Na een paar slokken van het heerlijk koud bier knoopte ik een gesprek aan met een man naast mij. Ik vertelde hem waar wij heen moesten en bood hem wat aan. Dat sloeg hij beleeft af, hij moest nog spelen. Kijk, dat scheelde mij weer een biertje. Hij vertelde dat hij het ging opzoeken op Google. En ja hoor, we zaten in de buurt. Hij kwam wel eens in Holland om te surfen of te Kiten. Nadat we afscheid van hem hadden genomen terug naar de fiets. De stemming was stukken beter. Misschien ook wel door de alcohol.

Zijn uitleg klopte en niet lang daarna zaten wij op de hoek van de straat een dame naar ons zwaaien en roepen. Na 4uur zoeken en heel Düsseldorf te hebben verkend was er een eind gekomen aan deze  wanhopige zoektocht. Opnieuw weer een schitterende woning en een hele etage voor onszelf. De Super was tot 10 uur open, gauw wat eten halen met een heerlijk flesje wijn. Douchen en heerlijk in bed. We konden weer lachen om alles en waren de nare dingen weer vergeten. Al met al achteraf toch weer een mooie tocht.

Allemaal weer veel liefs en groeten van Marijke en Kees