Hagenbach

Vandaag vanuit Le Wantzenau vertrokken naar Hagenbach. De zon hoog aan de hemel werd het alweer zo'n 32 Gr. Maar wel broeierig dus werd het zweten. De tocht ging voorspoedig, al keken we bezorgd naar de lucht. Donkere wolken spanden zich samen en dit voorspelde niet veel goeds. We lagen goed op schema en na een pitstop bij een Spanjaard met Russich paspoort waar ik een halve liter bier nuttigde en Marijke iets minder trapte we flink door. In Hagenbach aangekomen was het even zoeken.

Alle nummers in de straat waren er behalve nummer 16. Die was er tussenuit. Heel vreemd. Inmiddels werd het noodweer met zware klappen en bliksem. Het werd een échte wolkbreuk met enorme windvlagen. We vonden wat beschutting onder een plaatselijk afdakje. Maar wat een lieve mensen overal.

Nadat het wat minder werd weer verder gaan zoeken. Marijke sprak een vrouwtje aan , of zij het wist nr 16. In de regen hielp zij mee zoeken. Daar stak nog een vrouwtje haar hoofd uit een dakkapel. Het vrouwtje dat ons hielp zoeken riep naar haar, waar is nummer 16 gebleven? Ze schudde haar hoofd en keek ons na. We gingen verder en daar vinden we het nummer 16 op de brievenbus. Was niet groter dan een postzegel.

De gastvrouw kwam net met haar auto aan en nadat we het vrouwtje hadden bedankt kwam alles toch weer goed.

Nadat alle regenkleding te drogen hing, de accu's aan de lader, rammelde we van de honger.

We vroegen Corina waar we iets konden eten , waarop zij een plattegrond toonde met daarop wat eetgelegenheden. We kozen voor een Chinees restaurant. Maar het water viel met bakken uit de hemel. Ze bood aan om ons te brengen met de auto. Super.

We kregen twee paraplu,s mee zodat we droog terug konden komen. Het was niet moeilijk de weg terug te vinden. Wij keken wat bedenkelijk maar wat moet je. 

Nadat ze ons had afgezet ging ze er weer vandoor. Toen we naar binnen wilden bleek

de Chinees op maandag gesloten. Nee hè ??? Ja wel en wat nu?

We hadden wél haar nummer gelukkig die ze bij Marijke in de telefoon had gezet. Dit lukte pas nadat ze de bril van Marijke had geleend. Marijke haar bellen en gezegd waar we ongeveer stonden in het beste Duits. En daar kwam ze weer aan geraced.

Ze bracht ons naar de Italiaan en zei ons dat dit een goede zaak was. Dat klopte, het was allemaal heerlijk bij een goed glas wijn.. Een leuke ober die ook in Nederland had gewerkt. Inmiddels was het weer opgeknapt en konden we de weg terug ook nog eens vinden. Als laatste heerlijk geslapen.

Groeten en liefs van Marijke en Kees